فرخ آن روز که دیده بر رخت باز کنم

چند گویی که «تو می نال که من می شنوم »

سالها شد که نیابم خبر و در کویت

باغبانا، ز تو گه گه بود ار فرمانم

بهر دلبستگی، ای دوست، ره بد بگذار

خلق از صحبت من غمزده گشتند، از آنک

ابر را مایه کم آید گه باریدن آب

دل به قلب زدن برد به یک داو وکنون

خسروا، جان و دل و تن ز تو بیگانه شدند