این منم، یارب که با دلدار هم زانو شدم

دور دور از آفتاب روی او می سوختم

وصل او از بس که باد شادی اندر من دمید

شکر ایزد را که گشتم جمع و رفت از من فراق

از پی دیدن همه رو چشم گشتم همچو شمع

چندیم بگذار، چون دیدن رها کردی به باغ

مرد دوری نیستم، گر خود دل شیرم دهند