آرمت در پیش و خود را از میان بیرون کنم

کاسمان دوزد خدنگی کز کمان بیرون کنم

تیر تو بیرون نیارم کرد، جان بیرون کنم

سرو اگر چه نارون باشد، روان بیرون کنم

تندرستی را به شمشیر از جهان بیرون کنم

گر چنین باشد، مگر از خانه شان بیرون کنم

ماه را گردن نگیرم، زاسمان بیرون کنم

مغز او از نوک غمزه ات زاستخوان بیرون کنم