بخت گویم نیست تا پیش تو سربازی کنم

پوستی دارم که در وی نقد هستی هم نماند

با خیالت جان به یک تن، کی روا باشد که من

شرم باد ار جان دشمن کشته را گویم غمت

چند نالانم درین ویرانه دور از کوی تو

آفتابم در پس دیوار هجران ماند و من

چشم او ترکی ست مست و خنجر خونی به دست

سرو گفتش «خط دهم از سبزه پیش بندگیش

هر کسی گوید که «گو حال خودش، خسرو، به شعر»