باز آمد آن وقتی که من از گریه در خون اوفتم

غمهای خود گویم که آن همدرد را باور شود

سیاره دولت مرا، گر پایه بر گردون برد

چون قرعه گردم هر شبی پهلو به پهلو تا مگر

این گریه گویی روغن است از بهر سوزاک دلم

خواب اجل می آیدم، لابد همی آید، چو من

در محنت آباد دلم، خسرو، نمی گنجد غمش