هر دم بنتوانم که آن رخسار زیبا بنگرم

گه گریه پوشد چشم و گه بیخود شوم، چون در رسد

آتش بتر گیرد به دل، هر چند بر یاد رخش

ای باغبان، لطفی بکن در بوستان ره ده مرا

زینسان که دل پر شد ز جان، هم دل تهی دادی برون

دیدن نیارم چون رخت، پابوس خود نگذاریم

تو خود ز بهر آزمون شوخی کنی، کین سو مبین

از دیدنت جان می رود، در جان رود چون بینمت

خونابه خسرو به دل افسرده تو بر تو به دل