مستسقی لعل ویم یک شربت نوش آیدم

بازو گشاده مانده ام، تا کی در آغوش آیدم؟

گه رو نهم بر روی او، گه دوش بر دوش آیدم

گریه ازین روزن به ره مانند جادوش آیدم

گر حلقه های چون رخش اندر بناگوش آیدم

ناگه مبادا کز دو سو سیلاب در جوش آیدم

هشیار در کویش رود، مجنون و بیهوش آیدم

در بیهشی مگذر ز من، بنشین که تا هوش آیدم

از دیده مرواریدتر غلتان سوی گوش آیدم

از آه خسرو چون کنم کاتش به خس پوش آیدم