زهی وصف لبت ذکر زبانها

چو می خندد لب شکر فشانت

ز عشقت کو به دل تخم وفا ریخت

فلک را آه مظلومی چو من سوخت

مکن عیبم، کنم گر بوسه بازی

مرا با شکل رسوایی خوش افتاد

ز عشقت آب چشم من که بی تو

شبی کردم به بستان ناله درد

از این ره رفت خسرو، خلق گویند