عمری شد و ما عاشق و دیوانه بماندیم

هر مرغ ز باغی و گلی بهره گرفتند

وقتی دل و جان و خردی همره ما بود

یاران چو فرشته ز خرابات رمیدند

در کوی بتان رفت همه عمر، دریغا

ای بخت سیه روی، تو خوش خفت که شبها

خاکستری افتاده نه دم مانده و نه دود

ناگاه پری صورتی اندر نظر آمد

خسرو، به زبانها که فتادیم ز زلفش