سواره آمدی و صید خود کردی دل و تن هم

به دامن می نهفتم گریه ناگه مست بگذشتی

تو ناوک می زنی بر جان و جان من همی گوید

نهادم هر چه بود از سر، سری مانده مرا بر تن

ترا خوش باد خواب، ار چه مرا این جان سرگشته

دل من گر به سویت شد، نداری استوار او را

چنانم با خیالت خوی شد در کنج تنهایی

شبی روشن کن آخر کلبه تاریک من، چون من

عقوبت می کشم تا زنده ام، وه کاندرین زندان

ملامت بر دل صد پاره عاشق بدان ماند

چو بوسی، ای صبا، نعل سمندش را به گستاخی

بشو در بندگیش، ای ابر، خط سبزه تا بلبل

چه کیش است آخر،ای خسرو،که بی خوبان نه ای یک دم