نیارم تاب دیدن، دیر دیرت بهر آن بینم

مرا گویند کش چون مردمان بین و مرو از جا

بدینسان کامد از روی تو کار من به جان، وانگه

اگر من کشتنی گشتم، نمی گویم مکش، ای غم

چه حاجت بر دلم نازک، همین بس نیست مرگ من

گه جولان نیارم دیدنش از بیم جان، لیکن

ز نوروز جوانی گر چه بشکفته ست بستانش

دریغا، آن چنان رویی دگر خواهد شدن، یارب

ز خوبان بس که بی دین گشت خسرو، بهترین روزش