امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت

دل هیچ به شیرینی جان میل نمی کرد

هنگام سحر خلق به محراب و دل من

قربان شوم و چون نشوم، وای که آن چشم

نالند به مهتاب سگان وین سگ شبگرد

گشتم به نظر مست و نخفتم ته پایش

جان مژه ذوق ابدی داد به دل، زانک

زد صد گره سخت به دل بستگی من

نی داشت خبر از خود و نی از می و مجلس