رسته بودم مه من چندگه از زاری دل

تو همی آیی و صد غارت جان از هر سو

هر کسی با دل آزاد ازین شهر گذشت

دل گنه کرد که عاشق شد و نزد خوبان

وقتی افگن نظری جانب من، ای خورشید

وقت آن است که دستی دهی، ای دوست، به لطف

عشقت افگند میان من و دل بیزاری

می شود زلف تو ز آسیب نسیمی درهم

عشق گویند که کار دل بیدار بود

پند گویا، هم ازین گونه خرابم بگذار