بوستان جلوه در گرفت اینک

آتش لاله برفروخت ز باد

بلبل آمد، نشست بر سر گل

غنچه در پیش فاخته ز اصول

ورق غنچه را که نم زده بود

آب را گر چه چشم ها پاک است

بید در لرزه گشت و تیغ کشید

خار چون تیز کرد پیکان را

شاخ گلگون که بارگیر گل است

مرغ می گفت، گل نخواهد رفت

ابر در گریه شد ز ناله خویش

کرد بر وی سحاب ریختنی

طوطی آغاز شعر خسرو کرد