هر کس نشسته شاد به کام و هوای خویش

هم جان درون این دل و هم دوست، وه که من

فرداست ار به بنده جدایی، دلا، بیا

تا من از آن دل شدم و دل ازان دوست

من در هوای یار برم پی که بر پرم؟

یک تن چو صد نمی شود از بهر دیدنت

جانا، رسم به کوی تو من آن کبوترم

بارنده بر تو ناوک آه و منت ز ره

خسرو ز خویش بهر تو بیگانه شد، چنانک