هر بامداد تا به شبم بر سر رهش

زان گه گهی که پر ز خوی گل کند زنخ

آبی کنند هر کسی اندر رهی سبیل

گویم ببخش جان من، او گویدم که نی

چون گل ز رشک جامه درانم که تا چراست؟

مشکل که خویش را بتوانند بازیافت

فریاد من ز ناله خسرو که هر شبی