مستی گرفت شیوه آن چشم پر خمارش

تا باغ حسن گیرد نزهت، قضا نهاده

افزود مهرش آندم دل را که بی حجابی

آوازه بت حسن بنشست بی توقف

از شب اثر نماند، از شام چون بیاید

بکشا ز قفل یاقوت آن درج زر به خنده

خونریز تیر غمزش زان روی شد که دارد

ظلمش گذشت از حد زان قصه غصه کردم

تا قافیه است باقی راند کلام خسرو