آنکه از جان دوست تر می دارمش

دل بدو دارم ز من رنجید و رفت

آنکه در خون دل من خسته است

قالب بی روح دارم، می برم

می دهم جان روز و شب در کوی دوست

روی در پای تو می مالم، مرنج

گر چه رویش داد بر بادم چو زلف

گر چه هست او یار من، من یار او

هیچ رحمی نیست بر بیمار خویش

با دل خود گفتم او را، چیستی؟