دل که برد از ما اگر چه مبتلا می داردش

از که پرسم تا کجا می دارد آن درمانده را؟

پند گوید عقل، لیکن کی کند فرمان عقل؟

ای مسلمانان، ز آه عاشقان یادش دهید

غمزه جانداری ست آن سلطان خوبان را رفیق

چند ماند جان مسکینی که هر شب تا سحر

سرو را نبود قبا سرو است بالایش، ولیک

از اجل نالد همه کس کو کند جان را جدا

چند گه دیگر نخواهم کرد هم با او وفا

گر سلامت نیست، باری کم ز دشنامی کزو