پیش چشم خود مگو، گر با تو گویم سوز خویش

غمزه را گویی چو شاهان زن که نه مردانگیست

من چو گردم کشته، گه گاهی بگردانی به زلف

همره جان کردم از جولانت گردی تا کنم

خاک شد جانها به ره، مپسند از بهر خدا

هر شبی پیش چراغی سوز خود گویم، از آنک

در دلم باز آمد او، یاری کن، ای خون جگر

بنده خسرو بر رخ از خون حرف بی صبری نوشت