ماییم و شبی و یار در پیش

وقت چمن و شکفته باغی

گل آمده و خزان گشته

من بیهش و مست یار و یارم

دستم به لب و نظر به رویش

رفت آنکه چو غنچه بود یک چند

امروز چو شاخ گل به صد لطف

ای دور فلک، اگر ترا هست

مست حق را که هست با دوست

خسرو، می ناب کش که زین پس