که کنج کعبه ز دیر مغان ندانم باز

که از نیاز نمی باشدم حضور نماز

مباش منکر دردی کشان شاهد باز

چو بلبل سحری می کند سماع آغاز

مرا ز ساز چه می افگنی؟ بسوز و بساز

دو دیده ام شده از شام تا سحرگه باز

که برسر آرد ازین ظلمتم شبان دراز

که ناز ما به نیاز است و نازش تو به ناز

ببند و چون سر زلفم بر آفتاب انداز

مگر به لطف خداوندگار بنده نواز

چرا که از پی آوازه می رود آواز

نظر به عشق حقیقت، بود نه عقل مجاز