ای دل، ازین خرابه وحشت کرانه گیر

هستی به فقر یار و بهانه مکن که نیست

سنگ گران خود به ترازوی همت آر

از کیش پاک سهم سعادت ستان و بس

گیتی فسانه گیر و خیالی که اندروست

رخش زمانه نزد تو، خواهی قرار عمر

در عشق خون دل خور و از شوق ناله کن

خسرو، ز نام و ننگ جهان به که وارهی