روز عید است به من ده می نابی چو گلاب

جان من از هوس آن، به لب آمد اکنون

روزه داری که گشادی ز لبش نکهت مشک

آنکه خیزان و فتان بود به مسجد زین پیش

دف که او گرد نمی گشت به دور مجلس

می حلال است کنون خاصه که از دست حریف

ساقیا، نوش چنان کن که صدا باز دهد

هر که را بوی گل و می به دماغ است او را

بنده خسرو به دعای تو که آن حبل متین