می نیاید چشم من بر آستان او گذر

باد هر دم تازه تر نوروز عمرش، گر چه هست

ناوک مهرش گذشت و ای قدر، روزی نکرد

او به دشنام و مرا بهر زبانش افسون، ازآنک

سرگذشتی باز گویی از دل من زینهار

چون رود جان شهیدان بر فلک، جان مرا

عشق، بس ناخوش بلایی لیکن ار بوسی زمن

جان من از صبر می پرسی ،دل ما را بپرس

هر شبی کاندر دل خسرو گذشتی شب نخفت