ای ترا در زیر هر لب شکرستانی دگر

من غم دل گویم و تو همچنان مشغول ناز

من به تو حیران، تو می گویی که پیمان تازه کن

وه که چندان جان محنت کش مرا سوزی، بسوز

من در ین سودا ز جان خویشتن سیر آمدم

زان لب چون آب حیوان کشته شد شهری تمام

بر دل من غارت کافر میارید، ای بتان

هر چه ممکن بود کردم چاره و درمان خویش

با چنین خونابه دست از چشمها، خسرو، بشوی