بیا، جانا، رضای من نگهدار

رضایت بردن دل بود، دانم

همه بر دیگران قسمت مکن غم

مرا عشقت بلا شد، دیگران را

لبت ناگفته بوسیدم، خطا رفت

هر آبی کان فرو می ریزی از چشم

صبوری با غمش می گفت در دل

بده بوی خیالت را امانت

مرو ترسان به کوی دوست، خسرو