شبی دیدم چو مه بر بام او را

دعا می کردم و می نامدش یاد

نخواهد دل به خود دشنام ازان لب

به دل او را که عشقش خانه سازد

کسی کز عارض و زلف تو گوید

دلم دارد هوای پای بوست

چو برگشتی ز خسرو، کرد پامال