خردمند را دل نهادن نشاید

که آیینه رو عاریت می نماید

که چرخش ندید آن، مگر می گشاید

تو مانی، اگر زندگانی نپاید؟

که از راه صورت به معنی گراید

ازان سنگها این عمارت نشاید

چون آن کاه کش کهربا می رباید

که استر شود جفت و کره نزاید

عدوگاه دشنام شکر نخاید

که بر خشت خام ابلهی سر نساید

«دروغی ست آسان که خسرو سراید»