که شویند نقش خرد را به می

جهان خرد را به جام شراب

خوشا وقت مستی و دیوانگی

نیاری که یک شربه افزون خوری

هم از خوردن پر گرانی بود

نی سیر چندان که می نوشیش

به عاشق نوازی فرو ریز می

ز تشویش خویشم رهایی دهد

کزو گشت پوسیده عقل سلیم

شود رسته زین عقل ناسودمند

که شد قرة العین مستانش نام

که بیرون رود پند دانا ز گوش

چو طفلان ببر گیر و به نواز خوش

بزن چوب تا باز گوید درست

که بنیاد غم را در آرد ز پای

ز خونابهٔ دهر امانم دهد

که بی مغزیش مغز را شد دوا

به دل جان نوریزد از راه گوش

که شیرینی عیش ریزد به کام

که تلخی بسی دیدم از روزگار

دماغ مرا تر کن از ساز تر

از آن دست چون ابر باران آب

کزو بزم گردد چو خرم بهار

گل زرد من زو شود ارغوان

بدان ار غنون ساز طنبور نام

می پر دهد از کدوی تهی

که هم کوثرش نام شد هم رحیق

خراباتی از وی بهشتی شود

که هم صبح ازو خوش شود هم صبوح

دل و جان می خوارگان تازه کن

که محتاج جرعه است مرده به خاک

که اندیشه را در نوردد بساط

و زو مجلس آرای خسرو کنیم

به نالش درار آن پر آهنگ را

حریفان نگردند محتاج می

که تا اندوه و غم نهم بر کنار

که محراب زرتشتیان شد ز باب

کشم آتش غم بدان آب خوش

کند زاهدان را به کوی مغان

ز سر نو کند داغ دیرینه را

که شوید همه تیرگیها ز ذات

ز آلایش خاک پاکم کشد

که روشن کند جان تاریک را

که دستار عالم رباید زسر

که بی همتان را در آرد به جود

ز گنج سخن در فشانی کنم

ز موی کمانچه نوایی چو موی

گوارا شود می ز آواز او

کزو گوهر مردم آید برون

برو سنگ و گوهر برون آردم

که صوفی کند زو ملامت کشی

به می دلق خود را نمازی کنم

فرو شوی زین جان خاکی غبار

نریزد کسی جرعه بر خاک من

برون بر غم از سینه های نژند

به غلغل در آرا این کهن طاق را

یکی جرعه بر خاک خسرو بریز

به من ده که در خورد جام من است

حریفان بد را فراموش باد

بسوز این دل عشق پرورده را

به یک زخمه کن کار او را تمام