طرّه‌ی طرّار

عالمی را کرده حیران طرّه‌ی طرّار او

کرده برپا آتشی را چشم آتشبار او

از لبانش همچو ساغر میچکد صهبای ناب

بوسه‌ای باعث شده تا من شوم میخوار او

برق چشمان سیه رنگ‌اش دلم را می‌برد

بهترین نقاشی دنیا شده رخسار او

او همان درد است و درمانش لب‌ِخوشبوی او

او طبیبم هست و من هِی میشوم بیمار او

امیر داستانی عارض

رفتی و آه دلم ناله‌ی شبگیر شده

عاشق خوشدل تو ، بیکس دلگیر شده

از همه دست کشیدم تو ز دستم نروی

از کفم رفتی و این آه ، فراگیر شده

سیب سرخی‌ست لبت ، بوسه‌ از آن ممنوع است

بوسه‌ات جای دوا ، تیغه‌ی شمشیر شده

تیر مژگان به کمان ِ نگه‌ات افکندی

دلم افتاده به دام تو و نخجیر شده