ترک من برگل نقاب از سنبل پرُتاب کرد

رنگ لعل شکرین او مرا بی رنگ کرد

دید در سنجاب و مشک ناب نرمی و خوشی

فتنه را پیش گل خود روی و پیش سنگ و روی

تا به لشکرگه نمود آن شَکَّر عناب رنگ

خون دل صافی کند عناب و شکر پس چرا

تاکه از من کرد پنهان آن رخ چون آفتاب

تا چو آتش کرد رخسار و چو آب از من گریخت

چون خیال چشم پرخوابش به چشم من رسید

صورت او پیش دل محراب کردم همچنانک

چون نگارم خال مشکین بر رخ رنگین زند

چون ز شرم و خویشتن داری نهد بر هم دو لب

گر ببیند روی چون دیبای او بازارگان

ور به هند و چین فرستد نسختی از روی خویش

بامداد آن لعبت خوش لب ز بهر بوی خوش

راست پنداری به دست خویش رضوان در بهشت

از لب شیرین او هرگه که خواهم بوسه ای

گر ملک بر آسمان و عرش یابد بوی او

بر امید دیدن او همچو مرغان پر و بال

تا همی بیند محل حسن خویش و عشق من

دوش وقت نیم شب پیغام یار آمد مرا

وز پس پیغام نزدیک من آمد یار من

راست گفتی از هوا در دام من صیدی فتاد

موی و روی و اشک من سیم و زر و یاقوت بود

رنگ رخسار و لب او چون گل و چون لاله بود

ازگل و از لالهٔ او اندر آن ساعت به چشم

بی لب او چون مزاحم سرد بود از باد سرد

آفرین بر یار باد و آفرین بر وصل یار

گرچه وصل او مرا هنگام صبح آمد بسر

چون جهان را بوی خلد آمد ز باد صبحدم

آن که بخت او علم بر گنبد گردون کشید

گنج هایی کز سعادت ساخت هر شب آسمان

بر لب دریای اقبالش گهر جوید همی

گر کشید اسکندر از ظلمت همی یاقوت سرخ

آب حیوان گشت ظلمت در دوات او مگر

آن که در مهرش قدم زد نعمت قارون نهاد

در حسود او کشید اخترکمان دشمنی

او کشید آخر به مردی کینِِ خال از بدسگال

خلق چون یعقوب و عدلش چون لباس یوسف است

پیش یزدان در قیامت بر دهد روز جزا

تا معین الدین وزیر خسرو عالم بود

در پناه دولت او بنده و آزاد را

تا سر او سبز باشد رویها گلگون بود

رسم خوب او نظام ملت احمد بود

خاتم نصرت بود دست محامد را سزا

چون عدو را خیره بایدکرد موسی کف بود

تا که باشد مجلس او کعبه ی عز و شرف

تا سرای ملک را معمار باشد عدل او

هر دلی را کاو جراحت کرد تیغ نائبات

کلک او را چون صدف خوان و یمینش را چویم

هست چشم حاضران در شرق بر آثار او

خواب امن از دولت بیدار او باشد که هست

همچنان کز ابر نیسان تازه گردد بوستان

نعمت قارون شود پالوده با انعام او

گر فساد و خَمر خوردن بود کار دیگران

سیرت و رفتار ایشان بود کسر دین و داد

پشت دین است ار به فضل و هست دولت پشت او

مصلحت باشد سپاهی را ز یک تدبیر او

تا که او را بخت برنا باشد و فرهنگ پیر

هر که بر دل کینه و آزار او صورت کند

سیرت او بر سر آزادگی افسر نهاد

وز مبارک رای ملک آثار او هر خسروی

دست همت در جوانمردی به عالم برگشاد

عاملان را در ممالک خلعت و منشور داد

جان پیغمبر بدو شادست کاو از داد و دین

کوه را هست از گران سنگی به حلمش نسبتی

وز وقارش عاریت دارد زمین آهستگی

فال مدح او رهی از دفتر قرآن گرفت

مدح او حق است و گردون از پس عهدی دراز

در ضمیرم گاه مدح او همه گوهر نشاند

از معانی لفظ او پیرایهٔ ایام باد

قاسم الارزاق کرد اقلام او را کردگار

صید صیاد اجل بودند بدخواهان او

کلک او را از نوشتن یک زمان آرام نیست

دولتِ پیروز او را دهر سرکش نرم باد

نقش کلک مشک بارش زیور ناهید باد

تا بود ناکام و کام دشمنی و دوستی

تا که باشد نطق و اوهام ازهمه چیزی فزون

تا که باشد قبلهٔ اسلامیان بیت الحرام

تا که باشد فرخ و پدرام ایام بهار