دل ز من بگریخته است و زیر زلف او شده است

زلف شبرنگش چرا خواب از دو چشمم بستداست

چشم او بنگر که اصل جادویی و شعبده است

از سرشک و لعل او بر چهرهٔ من صد رده است

عشق او چون موبدست و جان من آتشکده است

کان بت عیار تیر غمزه بر جانم زده است

پارسایی باطل است و توبه کردن بیهده است

گویی از فردوس پیش تخت سلطان آمده است

نه بود هرگز چنو سلطان و نه هرگز بُده است