بر بهاء دین یزدان فرخ و فرخنده باد

سروری نیکوسرشت و مهتری فرخ نژاد

وان که چون او رادمردی هرگز از مادر نزاد

دولت او بر خردمندان در نعمت گشاد

این دو خصلت در خراسان رسم و آیین او نهاد

رسم نیک و رای پاک و روی خوب و دست راد

حاضران از خرمی بر روی او گیرند یاد

وان که سردی کرد بر او بر زمین گرم اوفتاد

آنچه او را داد سلطان هیچ نایب را نداد

اندر آن توقیع باشد مایهٔ انصاف و داد

آن خداوندی که او را بنده باشد کیقباد

دارد از سعی تو شغل دولت و ملت نفاذ

بخت همچون چاکران پیش تو بر پا ایستاد

کی تواند داشت هرگز قوت پولاد لاد

برنهد بر خاک سر تا بردهد خرمن به باد

باز اگر کین تو جوید بی خطر گردد چو خاد

دیدهٔ گریان اعدای تو گریان و تو شاد

مادح توست آن که اندر شاعری هست اوستاد

چون بیابد بوی اقبال تو گوید العیاذ

گر شود گوینده و پیوسته همچون سندباد

تا که در تقوی خبر باشد ز یحیی معاذ

وز حوادث باد جود تو حکیمان را ملاذ

دوستان و کهتران را مرده ی دیگر دهاد

وز تو سلطان شاد و میران و بزرگان از تو شاد