از شاه با سعادت محمودِ بن محمد

هم ملک او مُهَنّا هم بخت او مؤیّد

شاهی که در شجاعت صد لشکرست مفرد

وز بهر ساغر او خیزد ز خاک عَسجَد

تا برکمر نشاند هم لعل و هم زَبَرجَد

وز فَرْقَدست و شِعری او را لگام و مِقود

دولت زیادت از مر حشمت زیادت از حد

هست از بزرگواری مانندهٔ أب و جد

زیر درخت طوبی در جنت مخلّد

با عزّ و کامرانی فردا رسد به مقصد

هر روز در خراسان مجدی دهد مجدد

کاخ نشاط لشکر گردد بدو مُشَیّد

وز فر طلعت او رخها شود مورّد

دستت به زخم خنجر آن حمله را کند رد

در پیش تو به خدمت همچون کمان کند قد

بوسد زمین به خدمت منت کند مخلّد

چون درید تو باشد آن خنجر مُهَنّد

مریخ را تو گویی داری گرفته در ید

گر قطره های باران هرگز سود مُعدّد

تا عالم است باشد پیمان او موکّد

گر فال سعد باسد فال رهیت اسعد

در مدح و آفرینت سازد بسی مُجَلّد

چون کودکان مکتب از برکنند اَبجَد

هم عالمان افضل هم فاضلان اَوحد

باشد ز عنبر و ندّ زنجیرها مُعَقّد

خوشبوی باد بزمت مانند عنبر و نَدّ

وز مهر شاه بادا کارت همه مُمَهّد

همواره پای حاسد در بند تو مقید

تایید تو مُخَلّد اقبال تو مؤیّد