هر دل که جای دوستی شهریار نیست

هر سر که نیست بر سر حکم خدایگان

هر جان که نیست مهر ملک را برو قرار

هر تن که نیست در کَنَف زینهار شاه

ور جوهر خرد ز نگاری شود شگفت

هرکس که نیست بندهٔ سلطان روزگار

هر ملک را که قاعده بی امر خسروست

هر سیرتی که شاه نکردست اختیار

هر شعرکان به نام شهنشه نگفته اند

باقی بود به نام چنین شهریار شعر

شاهی که نصرت و ظفرش را قیاس نیست

خرد و بزرگ و پیر و جوان را به شرق و غرب

ز اسفندیار و رستم تا کی بود حدیث

اندر سپاه شاه جهان بیش از آن دو تن

گر در عرب به وقت نبی بود اعتبار

شاه زمانه هست اگر نیست مرتضی

حکم خدای عزّوجل را کرانه نیست

قهّار دشمنند خدای و خدایگان

ای خسروی که عدل تو یار شریعت است

بی کام و بی مراد تو روزیّ و ساعتی

در عادت تو چیست که آن دلپذیر نیست

شاهانه داد هر چه تو را داد بخت نیک

گر عالم هنر ز بهاری شود بدیع

در شرق و غرب جایگهی نیست بر زمین

کس را به خاطر اندر رازی نهان نماند

یک شاه نیست در همه گیتی و یک امیر

یک بدسَگال نیست تو را در همه جهان

یک جای نیست در همه عالم عَدوت را

یک چشم نیست در سپه دشمنان تو

یک سر نماند در همه خیل مخالفت

آن راکه نیست طبع کریم تو خواستار

دارد گذارده مَلَک ُالموت تیغ مرگ

بی دولت بلند و دل هوشیار کس

خصم تو زان شدست گریزنده و نُفور

برکوهسار کرد حِصار و نه آگه است

گر حضرت تو بیند معلوم گرددش

آنجاکه هست خصم تو عارست و فخر نیست

با توست فتح و نصرت و فیروزی و ظفر

بگذشت ز اعتدال همه کارهای او

پیرار و پار عفو تو گسترده شد بر او

تا پیش تو نیاید و فرش تو نسپرد

اقبال تو بیاوردش گر نیاید او

تا جز به فضل هیچ کسی دین شناس نیست

جاوید باد دولت و عمر تو در جهان

بر فرق تو ز رحمت یزدان نثار باد