والا عضد دولت نزدیک مجیرست

خورشید فروزنده بر ماه منیرست

دریای گهر بخش بر ابر مطیرست

وین درکرم و رادی بی مثل و نظیرست

وین وقت کفایت به همه خیر مشیرست

با بخت جوان است این ، هر چند که پیرست

پیوسته ملک شاد به تدبیر وزیرست

شاهان چو غدیرند و ملک بحر قعیرست

با بحر کجا کوشد جایی که غدیرست

تا ناصر دین را ملک العرش نصیرست

چون جد و پدر نیکدل و پاک ضمیرست

کاندیشه قلیل است و هنرهاش کثیرست

هنگام شمار از هنرش عُشرِ عشیرست

آن کیست که او را ز دل و دیده گزیرست

وز فر تو فخر و شرف تاج و سریرست

قدر تو عظیم آمد و عیوق حقیرست

سیاره غلام قلم و دست دبیرست

گردد غنی از همت تو هرکه فقیرست

در مغز ظفر خاک سوارانت عبیرست

خشم تو گه کینه عذابی ز سعیرست

با نوک سنان تو پرندست و حریرست

ور هست چنان دان که گرفتار و اسیرست

در خانهٔ خان ناله و فریاد و نفیرست

خاک و رخ اعدا چو طبرخون و زریرست

تیغت به اثر چیره تر از چرخ اثیرست

تیغ تو میان ظفر و فتح سفیرست

اندر سپهت حاجب و سالار و امیرست

چندانکه کواکب را بر چرخ مسیرست

وز عمر تو دست بد ایام قصیرست

در روضهٔ رضوان پدرت مژده پذیرست

تا با تو جهان ساخته همچون می و شیرست

کایّام طرب کردن و هنگام عصیرست

کز بیم تو اعدای تو را نالهٔ زیرست

کز هیبت تو روز بداندیش چو قیرست

در مجلس تو ناقد اشعار بصیرست

تا خاطر مدّاح به مدح تو خطیرست

تا ماهی و خوشه شرف زهره و تیرست

کز راستی اَحباب تو را پشت چو تیرست

کز کین تو بدخواه در اندوه و زَحیرست

کز طلعت تو دیدهٔ دستور قریرست