صفی دولت و مخدوم اهل دیوان است

عمر که همچو علیّ و صدیق و عثمان است

قرارگاه سداد و صفای ایمان است

ستوده سیرت او جسم فضل را جان است

ادب چو نامه و گفتار او چو عنوان است

همه کفایت او بی خُسوف و نقصان است

که برتر از همه اجرام جای کیوان است

سخن به مجلس او بر که او سخندان است

که ابر مَکرمت و آفتاب احسان است

ز چرخ بیعت و از روزگار پیمان است

براعت تو نُکَت را دلیل و برهان است

عقیدهٔ تو چو ماه دو هفته تابان است

نه بر خصال تو عیب و نه بر تو تاوان است

جریده های تو دستور ملک سلطان است

که خط و لفظ تو پیرایهٔ خراسان است

که طعمه او را همواره قیر و قَطران است

لعاب او ز چه معنی چو درّ و مرجان است

به ابر ماند و او را ز مشک باران است

که در بنان تو بر سیم گوهر افشان است

حدیث حادثهٔ تیر شاه ایران است

هنوز پیکان در کنج سینه پنهان است

که اندرو گهر قیمتی فراوان است

چنین خزینه دریغا که جای پیکان است

لطافت تو به جای علاج و درمان است

که دست و خامهٔ تو ملک را نگهبان است

که دشمنت ز همه کارها پشیمان است

بر آن که خالق خلق است سهل و آسان است