خمیده زلف گرهگیر او چو قامت ماست

خیال حور بهشت و نشان ماه سماست

بر من آمد ماهی که ناروَن بالاست

سرای وکوی به رویش چو آفتاب آراست

که گرد لاله دو چنبر ز عنبرساراست

بر آفتاب تو گفتی همی زره پیداست

که زیر دامن هاروت زُهرهٔ زهراست

فرو نشست توگویی قیامتی برخاست

فزود گونهٔ گلنار و از بنفشه بکاست

که بر عقیق پراکنده لؤلؤ لالاست

که در سفر خطر صعب و کارهای خطاست

که اختیار سفر بر حضر نشان جفا است

که بر دلم ز غبار تو صدهزار عَناست

پس این شتافتن و زود رفتن تو چراست

همی کجا شوی اکنون و بیعت توکجاست

ولیکن این سفری کش نتیجه نور و نواست

ضرورت سفر دوستان نشان وفاست

که عِزّ و عُزلت هر دو بهم نپاید راست

ز روزگار امید و زکردگار قضاست

پناه من به خداوند سیدالرؤساست

که فرّ دولت نیک اختران بدو پیداست

مُحَمّد آنکه محامِد بدو تمام بهاست

نه ایزدست و چو ایزد بزرگ و بی همتاست

که حکم او چو زمین است و طبع او چو هواست

یقین شناس که بر هرکه هست کامرواست

نشانهٔ هنرست و یگانهٔ دنیاست

چو شاه عالم و چون بخت خویشتن بُرناست

کواکبِ کمرش عِقد گردن جَوزاست

در تو قبلهٔ آلاء و کعبهٔ نَعماست

شریف چون حَجَرالاسوَد و مِنا و صَفاست

لقا خجسته تو داریّ و دل گشاده تر است

مراد کلّی و جزئی در آن خجسته لقاست

کرم تورا سزد و مهتری تورا زیباست

که هر یکی عَلَم نسل آدم و حوّاست

ز هر چه گردون تأثیر کرد و ایزد خواست

به عقل و طبع مگر همت تو باد صباست

تورا به جود و به تو جود را همیشه رضاست

که هر چه هست به دنیا تو را مراد عطاست

اگر ستاره فشاند به تو سپهر، سزاست

که اَبکَم سخن آرای و اَکمه بیناست

کلید جنّت فردوس در ید بیضاست

مخالفان تو را مرتبه به کبر و ریاست

اگر چه خصم تو درگیر و دار چون داراست

بلی ز لفظ تو نفی ملال و دفع بلاست

خیال مهر تو در دل چو نقطهٔ سوداست

یقین بدان که نشان زیادت فرداست

به دولت تو شود شهر هرکجا صحراست

چهار طبع که در زیرگنبد خضراست

دل تو دریا دیدم که اصل جود و سخاست

اگر محیط به گرد همه جهان دریاست

ثناگر تو زبهر تو مُستَحِقّ ثناست

جواز دولت من بنده برتر از جوزاست

بهر کجا که در آفاق مَجمع ُالشّعراست

دلم تو داشتی و بر دلم خدای گواست

به سان آتش رخشنده طبع من والاست

وگرچه گوهر آتش زآفتاب جداست

گهی صلاح و بقا و گهی فساد و فناست

که دوستان تو را خود صلاح هست و بقاست

که داعی تو بهرحال مُستَجاب دعاست