زلف و چشم دلبر من لاعِبَ است و ساحرست

ده یکی از لعب زلفش مایهٔ ده لاعب است

چشم او بی خواب خواب آلوده باشد روز و شب

ماه روشن را شب تاریک بنماید به خلق

تا که پنها ن است ماه اندر شب تاریک او

بر پرند او طرازی کایزد از عنبرکشید

خلق روح افزای او عنوان لطف خالق است

در دل من شادی و شور از شراب شوق اوست

در بهای بوسه ای دل خواهد و جان بر سری

عاشق اوگاه چون یعقوب از غم شیفته است

مشهد عشاق گیتی در خراسان کوی اوست

ملک شاهان را وجیه و دین یزدان را شرف

نامور سیدعلی صدری که بر چرخ بلند

نور خورشید شما گر باهرست اجرام را

بر نگین ملک مهر از نقش توقیعات اوست

دوستان را ناصر ا ست اندر محبت مهر او

نام او سعد است و هر سعدی که بر افلاک هست

سعد ناظر شد به عمر و روزگارش لاجرم

اصل مجدش ثابت است و قطب جاهش ساکن است

بر سپهر عقل رای او شهاب ثاقب است

آخر هر مدحت او محنتی را اول است

صادق ( ع ) و باقر( ع ) خرد را با هدی کردند ضمّ

تا جهان باشد بود معمور بیت ملک و دین

هست گوش چرخ بر آواز کلکش روز و شب

حلم او بر خشم اگر غالب بود نشگفت از آنک

حاجتش ناید که غیری نشر فضل او کند

ثامن است و تاسع است افلاک را کرسی و عرش

فتح تیرست آن کجا ترکان او را ترکش است

هر سخن کز گفتهٔ او مستمع را هست یاد

هست درویشی و بدبختی دو آفت خلق را

ای نکو کاری که خالی نیست از اِنعام تو

تا عقاب قدر تو بر آسمان طایر شدست

نیست در دنیا و عقبی حاسدت را آبرو

از قبول تو امید استمالت یافته است

وان که او از جور جائر بود ترسان پیش ازین

شکر نعمت های تو جزوی است از اسلام و دین

مدح گوی تو سزد گر یابد از یزدان ثواب

شعر شاعر در بلندی برتر از شِعرَی شدست

شاعر دولت معزی زیر بار شکر توست

آب از آتش برکشد چون آفرین گوید تو را

عالمی گردد معطر چون تو را گوید مدیح

حق آن معنی که مدح توست نتواند گذاشت

تا چمن هر سال از آواز مرغان بهار

با نسیم روضه رضوان نصیب متقی است

دستگیر و ناصر آزادگان بادی مدام

از سعادت باشیا راضی و شاکر همچنانک

باد وافر نعمت تو باد کامل جاه تو

رزق تو داده تمام از رحمت و از مَغْفِرت