دلم چون دهان کرد کوچک دهانی

ز عشاق آفاق جز من که دارد

به شیرین زبانی توان برد دل را

نگاری ، کشی ، خوش لبی ، ماهرویی

پری چهره و پرنیان پوش یاری

به بالا و رخسار هست آن سمنبر

چو تیر است و من در غمش چون کمانم

نگار من آمد بلای دل من

منم عاشق و مهربان دلبری را

چو من مهربانی که دیدست هرگز

زیان است عشق بتان عاشقان را

ز مدح خداوند من سود کردم

معین همه مملکت بوالمحاسن

کریمی کز او محتشم تر ندیمی

چنو در خردمندی و نیک نامی

خداوند تخت است و از فر بختش

جهانی است اندر قبایی به همت

همی دولتش برتر از عرش بینم

ز دوری که گردن کند بر سعادت

که دارد جز او بر ستور بزرگی

دل پاک او قلعهٔ دانش آمد

هوای بسیط است جودش همانا

نه چون دست او جود را کارسازی

یکی مرغ زرین که بر لوح سیمین

خمیده چو تیری جز او را ندیدم

رونده بود چون روان و تو گویی

ازو عقل در فضل کرد اقتراحی

چو مهرست لیکن ندارد زوالی

تن بد سگالان او را ز محنت

بود میهمانش همیشه سعادت

سزد میزبان چون معین ممالک

بلند اخترا سرورا کامرانا

تو آنی که در حق من همت تو

من آنم که در مدح تو خاطر من

نه تنها منم شاکر نعمت تو

یقین کردی اکنون به اقبال و همت

توانم شدن تا به چرخ برین بر

بدینسان که احسان وجود تو بینم

الا تا گل افشان بود هر بهاری

سخاپرور و شاد دل باش و می خور

به روزی ضمان کردی از خلق عالم