ای جُسته جفاکاری جَسته ز وفاداری

آشفته ام از عشقت بیهوده چرا شیبی

سیم است مرا در جسم از حسرت و غم خوردن

ما هر دو حریفانیم از صنعتِ باریدن

ای روی تو با خوبی وی خوی تو با زشتی

گفتار تو پنداری دارد صفت از رویت

در عشق تو ای دلبر تا چند خورم حسرت

من جنگ تو را یکسر آرام دل انگارم

جویم به تو نزدیکی در حضرت و در غیبت

یک بارگی از عاشق دوری نتوان جستن

گر نیست مرا یاری از تو صنما شاید

شاهنشه دین پرور سلطان بلنداختر

شاهی که شد از عدلش پیدا همه عالم را

شد چشم مسلمانی از طلعت او روشن

هر کس که بدش خواهد، مقهور شود والله

عمر همه مکاران زو شد چو تن بیجان

حکمی است روان او را بختی است جوان او را

تا ملک جهان باشد باد این ملک عادل

آسوده نکوخواهش در نعمت و آسانی