ماه است ساقی و قدح باده مشتری

با مشتری مقارنه کردست ماه من

خلقی ز رشک و حسرت آن چشم کافرش

یاری است لشکری که همی دل برد زخلق

من دل بدو دهم که خطا گفت آن که گفت :

ای آنکه جای توست همه ساله بتکده

باری سجود پیش کسی کن که صورتش

با روی خوب او نرسد سرکشی تورا

درکوی عشق او نرسد بددلی تورا

آن خط نو دمیده نگر بر دو عارضش

در سایه گر بنفشه نروید چگونه است

یا رب چه صورت است که دادی بدان صنم

همواره هست صورت او اصل نیکوی

اکفی الکفات ناصح دولت معین ملک

کافی مدبری که به تدبیر و رای اوست

آزاده ای که ختم شد آزادگی بدو

سحرست و معجزست خط و دست او به هم

گویی که دست او ید بیضاست از قیاس

ای نیک محضری که ملک را و خواجه را

از خواجگان دولت و از کافیان ملک

هرگز ستاره سحری را کجا رسد

سی سال هست تا تو همی سروری کنی

چون در محاسبت ز دقایق رود سخن

در سایهٔ قبول تو از تار عنکبوت

بیتی زشعر فرخی اندر مدیح تو

« نامت نبشته نیست کجا نام بد بود

فرزانگان همی طلب کیمیا کنند

آگاه نیستند که بر درگه تو هست

درویشی و نیاز و غم آید زکیمیا

فانی است مال و نعمت و باقی است شکر و مدح

بازارگان همی چو تو باید که سال و ماه

در شهر طوس و شهر سرخس آنچه کرده ای

آن پهلوان کجاست که طوس و سرخس کرد

گر گاه لفظ و معنی کس در عرب نخاست

نظم عجم ز نظم عرب خوب تر بود

در عصر توبه مدح تو شد قیمتی سخن

از بهر انکه عصر تو اندر نیافته است

دارم دهان ز شکر تو چون دُرِّ شاهوار

شایدکه بر تو عرضه کنم زرّ و دُرّ خویش

شرم ست و بیم پیش تو در چشم و در دلم

کردم گناه و آمدم اندر پناه تو

گر ماه در کنار تو آید زآسمان

تا هر هزار سال قرانی بود دگر

گاهی به دست عدل ببندی در ستم