97
شمارهٔ ۴۴۰
شهریارا بر سر دولت نثاری کرده ای
در بهار از شادی و رامش بهاری کرده ای
ما شنیدیم از بزرگان قصهٔ هر روزگار
روزگار ما به از هر روزگاری کرده ای
جسته ای شکر خدای و کرده ای دین را عزیز
نیک نامی جسته ای شایسته کاری کرده ای
پادشاهان پیش ازین گر رسم نیکو داشتند
تو ز رسم پادشاهان اختیاری کرده ای
در جهانداری حصار از سنگ و آهن ساختند
تو ز بخت و عدل و دینداری حصاری کرده ای
تا تو را دادست یزدان هیبت و فرّ علی
تیغ گوهردار را چون ذوالفقاری کرده ای
کی توان خواندن تو را چون رستم و اسفندیار
تا تو بر تخت شهنشاهی قراری کرده ای
بینم اندر لشکر تو صدهزاران شیر نر
هر یکی را رستم و اسفندیاری کرده ای
در همه کاری تو را میمون و فرخنده است فال
لاجرم فرخنده و میمون شکاری کرده ای
چون سپهری کرده ای خاک زمین از نعل اسب
وز سپاهت دشت را چون کوهساری کرده ای
من چنان دانم همی کز خون نخجیر حلال
کوهسار و دشت را چون لاله زاری کرده ای
ای خداوندی که بخت توست بر گردون سوار
بنده را بر مرکب دولت سواری کرده ای
گوش دولت بشنود چون من ثنا گویم تو را
کز هنر درگوش دولت گوشواری کرده ای
تا جهان باشد بمان در زینهار کردگار
زانکه در گیتی به شاهی زینهاری کرده ای
با سعادت باشیا هرجا که باشی نیکبخت
کز سعادت بخت را آموزگاری کرده ای