خطاکشید به نسرین بر آن خط مشکین

اسیر آن خط مشکین شد این دل مسکین

خطش چو سنبل و زلفش بنفشه از خم و چین

به گرد لاله و گرد گلش بود پرچین

کنم خروش و دلم گیرد آذر برزین

که رعد و برق بود چون نهان شود پروین

شگفت نیست دَمِ سرد از این دل غمگین

جواب تلخ شگفت است از آن لب شیرین

سمر شدست چو اخبار خسرو و شیرین

نه حسن بود چنان و نه عشق بود چنین

که عشق کرد غزلهای او مرا تلقین

به گاه مدح علو یافت از علاء الدین

ستوده تاج سلاطین جمال مشرق و چین

محمد آیت احماد و مایهٔ تمکین

کشید محمدت و فتح سر به علیین

امیر و شاه و ملک بوده اند و خان و تَکین

نگین خاتم و فرهنگ او چو نقش نگین

چنانکه بود مزین ز رای او غزنین

شدست روی زمین همچو آسمان برین

بر آسمان برین پادشاه روی زمین

که ذوالفقار علی کرد در صف صفین

شود گشاده به حزمش حصارهای حصین

به زخم تیر کند پاره یال شیر عرین

ز هست نیست کند چون به رزم توزد کین

کند ز سینهٔ سیمرغ طعمهٔ شاهین

شکسته گردد میزان چرخ را شاهین

به نیمشب ز فلسطین رود به قسطنطین

چو از فراز رود در نشیب باشد هین

به پویه بگذرد از آهوان چو گوید هین

به طیر ماند چون با لگام باشد و زین

بود چو لولو پیروزه رنگ دُر آگین

بود به عقل گزاینده چون دم تِنّین

بود به شوخی گرگ و به چارهٔ گرگین

رخ حسود کند همچو برگ در تِشرین

و یا رسوم ادب با دل تو گشته قرین

که دست ابر نهد در دهانش در ثمین

که دست باد کند پرشکوفه دامن طین

چهار فصل بود همچو ماه فروردین

همه زحسن صفات تو درخور تحسین

که در مدیح تو شعری دگر کند تضمین

چو اعتصام بود بنده را به حبل متین

چو اشتیاق بود بنده را به ماء مَعین

به نزد بنده نشاندست بر شمال و یمین

وگر دعای توگوید یکی کند آمین

همیشه تاکه ز روح است راحت و تسکین

مدددهندهٔ روح توباد روح امین

قرار گیر تو تا حشر در شهور و سنین

مغنیان بنشان و به خرمی بنشین