که اندر جادویی دارد نهفته گوهر مخزون

وز او در دین اسلام است صورت های گوناگون

قضا را نفس او عنصر قدر را نقش او قانون

جهان داران بدو دارند بخت دشمنان وارون

چو سَروانک مُشَعبدْوار بنماید هزار افسون

خمیده قامتی دارد به کژّی چون قد مجنون

شهابی را همی ماند که قِرطاسش بود گردون

یکی مرغ است و منقارش به مشک ناب در معجون

سخن گستر یکی گنگی است با فتح و ظفر مقرون

به دفتر برکشد جدول به سان صحف انگلیون

چو اندر دست مولانا فشاند لؤلؤ مکنون

نبود اندر هنر همتا ز آدم باز تا اکنون

عدو بندی که با گرزش نماید کوه چون هامون

شد از گفتار او مُدروس نام فهم افلاطون

زند تدبیر او دایم علم بر طالع میمون

همیشه حامل عرش است بر ایوان او مفتون

خلاف او منافق را به دل دَرْ بِفْسُراند خون

گه بخشش به زایر بر نباشد اجر او ممنون

کند با زایر آن کز حلم یوسف کرد با شمعون

کجا دست و دلش باشد بود خورشید گردون دون

زجود او نشان آمد یکی پروانهٔ زیتون

که یزدانش به قرآن گفت : « حتی عاد کَالعَرجون »

و یا در دین پیغمبر رُسومت فر اَفْریدون

تو آن خلقی که وصف تو ز وهم خلق شد بیرون

ز انگشت تو هر بندی به از نیل است و از جیحون

دل از مهر تو افروزد چنان چون جامه از صابون

که از رنجی بود رنجور و از دردی بود مغبون

تورا اندر هنرمندی کمالی هست دیگرگون

منم چون پشهٔ حیران دوان بر ساحل جیحون

در این نعمت منم شاکر در این منت منم مرهون

معزی چون بود نایب ز برهانی پدر مدفون

که شغل شاعری چون است وکار شعرگفتن چون

نشاید درج و دفتر را کجا شعری بود موزون

منظم کرده هر شعری زگوهر خانهٔ قارون

الا تا در مه کانون به کار آید همی کانون

ضمیر بدسگالانت چو کانون باد در کانون

سعادت کرده عمرت را به دولت هر زمان افزون