خداوندِ بزرگانِ خراسان

قوام ملک صدر دین یزدان

مُحمد کدخدای شاه ایران

کلید نصرت است و قفل خِذلان

که کین و مهر او کفرست و ایمان

سخن را خاطر او هست میزان

سخن سنجد بلی مرد سخندان

جو بارد کلک او بر سیم قطران

همی سازد ز قطران آب حیوان

به هیجا بگذرد تیرش ز خُفتان

سعادت روی بنماید ز پیکان

پرند آب رنگ آتش افشان

ولیکن آتش افشاند به میدان

بُراق بَحر موجِ چرخِ دوران

که دور چرخ دارد روز جولان

ز گوش او مُنَقَّط روی کیوان

بر او صدر اجل موسی عمران

که موسی مر عصا را کرد ثعبان

ید بیضا برآورد از گریبان

دل اسلام و چشم هر مسلمان

یکی نیک اختری را هست برهان

یکی شد در عجم مخدوم اعیان

یکی را شد سخن معجز چو قرآن

یکی کرد از خراسان خلد رضوان

یکی اندر وزارت عین انسان

یکی را از مَلَک تمکین و امکان

بدین آراسته درگاه و ایوان

به دنیا این پناه ملت آن

خلیفه شاکر و خشنود سلطان

غریق نعمت تو خان توران

که به بود آن کار بر عقل تو تاوان

که گشتی زان سخن وقتی پشیمان

که کاری را دهی ترتیب و سامان

کشی گردن کشی را زیر فرمان

اگر باز آید اکنون پور دستان

نیارد کرد با تو مکر و دستان

پلنگ و شیر در کوه و بیابان

شوند از هیبت تو کُند دندان

اگر شد فرّ فخرالملک پنهان

ز دیدار تو گشت آن درد درمان

ز وصل تو لب ما گشت خندان

زمین مرو در فصل زمستان

همی فخر آورد بر مرو شهجان

در آن نامه هنرهای تو عنوان

حرا فخر از خُوَرنَق کرد نعمان

که کسری رفت و باطل گشت ایوان

که هستش لفظ و معنی اصل و ارکان

نیارد کرد گردون پست و ویران

نه بومش را نهیب از باد و باران

اگر گیرد همه آفاق طوفان

خداوندان ا چنین ا سازند بنیان

به عالم مقبلان دیدم فراوان

ندیدم هیج مقبل را بدین سان

که با حَسّان پیمبر کرد احسان

که در مدح پیمبر گفت حَسّان

که بفشانم به خدمت پیش تو جان

کنم پیشت زخاطر گوهر افشان

به مدح تو مزین گشت دیوان

چو شعر رودکی در آل سامان

نبندم دل در آن تأخیر و نسیان

به یک ساعت کند رای تو آسان

به عاشق بر شب هجران جانان

سیاه و تیره چون شبهای هجران

بود بر ماه و بر گردون گردان

عدو را زان زیادت باد نقصان

به ایلول و به کانون و به نیسان

ملک بر تخت شاهی چون سلیمان