چون کرد پیش آهنگ را در زیر محمل ساربان

آن چون مه ناکاسته چون گلبن پیراسته

صافی تن او نسترن بویا بر او یاسمن

آن مایهٔ حُسن و لَطَف چون دُرّ پاک اندر صدف

جان و دلم در تاب شد چشم ترم پرآب شد

کردم سر راه جَمَل از خون دیده خاک حل

آن نافهٔ دلخواه من در زیر مهد ماه من

هودج فراز کوه تن در هودج آن سیمین ذَقَن

تا بر سر راه ای عجب پیش آمدم در تیره شب

مار اندر او ببریده دم عقل اندر او ره کرده گم

حصنی چنین بوده حصین، آباد و خرم پیش از این

چون قعر دوزخ با فزع چون خانهٔ دیوان جزع

درکنده از نیرنگها جوی در او سنگها

بر کاخ کاخ افراخته بر برج برجی آخته

چون صبح روز از کوه سر برزد به میناگون سپر

بر ره ندیدم هیچکس پویان شدم برخاک و خس

برهم دریدم راه را دریافتم دلخواه را

برده سبق از باد تک آکنده زان پولاد رک

افزون ز کُه کوهان او از عاج تر دندان او

کوشش نگر خرمای تر دنبش به سان نیشکر

پشتش به سان گردمه بی سرمه چشم او سیه

رفتار چون کبک دری همچون مهارش مشتری

درگامش از نشوا اثر آنگاه از اُ شنان تر

ناگه رسانید او مرا جایی که بودم در هوا

چنگال در نازل زدم صد بوسه بر محمل زدم

گفتم مرا خواهی همی از من وفا خواهی همی

با من توگر منزل کنی این رنج ما در دل کنی