لاغری یار من است از همه خوبان جهان

خواهم آن را که بود چون دل من تنگ دهن

یار لاغر به همه حال ز فربه بهتر

خوشتر از شاخ سپیدار بود شاخ سمن

ماه چون نو شود از لاغری و باریکی

گر ستونی بود از سیم، نگیری در دست

دوست لاغر را برگیری و یک فربه را

فربهان را نتوان داشت نهان در هر جای

سبکی شادی جان است و گرانی غم دل

جان سبک باشد و لاغر نبود جز که سبک

منم آن عاشق آشفته دل لاغردوست

لاغری دارم و با او دل من سخت خوش است

همچنین یار دلارام و چنین دلبر خوش

قبلهٔ دولت ابوسعد خداوند سعود

آن که از بخشش او فخرکند ملک زمین

کف او جود عیان است و کف خلق خبر

بر گمان تکیه ندارند کجا هست یقین

ای خداوند کریمان و دلیل دولت

پیش از این گاه کفایت، پس از این گاه خرد

مشتری سعد فشاند به سر کلک تو بر

استوار از قلم و دست تو بینم همه سال

گوی تدبیر وکفایت زبزرگان بردی

باز نشناسد اگر نوشرَوان زنده شود

قدم همّت تو تارک کیوان سپرد

تن بدخواه و بداندیش تو چون نالهٔ طفل

مهر و کین تو دهد سود و زیان همه کس

دل بدخواه تو چون خسته کند دست اجل

به فلک برشده مریخ و زحل زان دارد

حور خواهد که کند صورت او نقش بساط

تخت تو جایگهی دارد بر عرش بلند

در بقای ازلی بخت یکی نامه نوشت

ننمودست جنان را مَلِک العَرش به کس

گوهر سرخ بروید ز همه روی زمین

ای کریمی که عنا را به عنایت ببری

کردمی هوش و روان بر سر مدح تو نثار

گر ثناهای تو گفتن نتواند دل من

درّ و یاقوت من از همت وجود تو سزد

تا بود راغ چو زنگار به هنگام بهار

تا مکان است و درو خُزْد و بزرگی است مکین

شاد بادند به درگاه تو هم خرد و بزرگ

تن و جان و دل تو خرم و شادان و درست