ور ندارد چون همی زرین کند برگ رزان

ور ندارد چون همی سازد زمینا زعفران

تا کند باغ بهشتی را یهودی طیلسان

وز منقش حله برسازد مزعفر پرنیان

چون شود شاخ شجر مانندهٔ زرین کمان

چون زمین در زیر پر فاخته گردد نهان

حاش لله گر ز رفتنشان مرا دارد زیان

روی من چون شنبلید و اشک من چون ارغوان

ماه گفتم باز آمد بر سر سرو روان

عشق را و حسن را پیدا نیامد داستان

مایهٔ عشق است این و مایهٔ حسن است آن

چهرهٔ او هست زآن آتش پر از مشکین دخان

روز من چون زلف کردست و دل من چون دهان

چهرهٔ من بر زمین و دستها بر آسمان

عشق بر بدر زمین و مدح بر صدر زمان

عمدهٔ فتح و غنایم بوالغنایم مرزبان

ملتِ صاحب کتاب و دولت صاحب قِران

کین حو طبع او سبک شد و آن چو حلم او گران

فلسفیّ و هندسی را هر دو گم گردد گمان

گر کنی در روشنایی طبع او را امتحان

طبع او کان است اگر اختر همی تابد زکان

هرکه او را دید داد از صورت دولت نشان

لاجرم زاعضای دیگر به بود چشم و زبان

لاجرم سلطان در اقبالش فزاید هر زمان

یافت از سلطان به خدمت حشمتی تا جاودان

وین چنین حشمت زسلطان کس نیابد رایگان

وی حکیمان مستعین و همّت تو مستعان

نقش اقلامت رسیدست از حبش تا قیروان

رادمردان ساخته از نعمت تو نام و نان

هم تورا فرهنگ پیر و هم تورا دولت جوان

من مکان گیری ندیدم کو بود بیش از مکان

تاجهای قیمتی در گنجهای شایگان

مثل تو تاجی ندارد هیچ حور اندر جنان

تاج بودی خاک پایت بر سر نوشیروان

وز بنان و کلک توست آن نکته را شرح و بیان

چون تو را بینم گرفته کِلک فرخ در بنان

نیست از کلک تو کافی تر خرد را ترجمان

گه بود چون مرغ رنگین پر میان آشیان

تا ببینی مغز سیمین در نگارین استخوان

چون کند برنامه ی شاهنشهی تیر وکمان

بازگرداند روان را سوی شخص بی روان

ای جهان عقل و مقصودِ خداوند جهان

فرخ آن شعری که بر خوان تو باشد مدح خوان

تا تو را گفتم دو مِد حَت در دو جشن مهرگان

آن یکی اندر سمرقند آن دگر در اصفهان

تا که طبع مهربان بر عفو باشد کامران

باد دولت سال و مه بر نیک خواهت مهربان

از مجره تنگ و از خورزین و از جوزا عنان

شاه و دستور از تو شاکر تو ز هر دو شادمان